Niemiecki dziennikarz Tilo Jung , głównym przedmiotem wywiadu z ambasadorem
Ukrainy Melnykiem uczynił zbrodnie UPA. Tilo Jung jest dziennikarzem- egomanem,
który dla zdobycia popularności posługuje się prowokacją. Taką opinię mają o
nim jego koledzy po piórze. Określany już był jako „wulgarny
pacyfista” lub „polityczny podżegacz” ( Reizfigur im Politbetrieb“).
Trudno stwierdzić, co sprowokowało Tilo Junga do akurat takich pytań w wywiadzie z ambasadorem kraju, który broni się przed brutalną rosyjską agresją. Należy też zwrócić uwagę, że w tych samych
dniach rosyjskie środki przekazu informowały jakoby Prawosławny Kościół Ukrainy
ogłosił świętym Stepana Banderę, przywódcę Organizacji Nacjonalistów
Ukraińskich (UPA). Czyniły to również anonimowe kanały telewizyjne
i użytkownicy sieci społecznościowych z Rosji. Ukraiński portal
StopFake określił tę wiadomość jako całkowicie nieprawdziwą i klasyczny
„fakenews”. Służba prasowa Prawosławnego Kościoła Ukrainy (PKU)
stanowczo zaprzeczyła 23 czerwca. Nie wiadomo czy Tilo Jung wiedział o
najnowszej rosyjskiej prowokacji i czy postanowił się do niej dołączyć. W
każdym razie znajdzie się z pewnością na liście tych pozbawionych moralnych
skrupułów dziennikarzy, których Moskwa ceni szczególnie. [/R]
W każdym razie czołowe niemieckie gazety też zapałały oburzeniem na Melnyka,
nie odnotowując fakcenewsa z Moskwy i nie zauważając, że Moskwa, z pomocą
niemieckich mediów chce, odświeżyć polsko-ukraińskie konflikty. Niemieccy
komentatorzy wykazali się przy tym historyczną niewiedzą, przypisując zbrodnię
UPA samemu Banderze, który od 1941 roku był więźniem niemieckiego obozu
koncentracyjnego a jego brat w takim obozie zginął.
Oba ministerstwa spraw zagranicznych zareagowały na prowokację w sposób
właściwy. „Opinia ambasadora Ukrainy w Niemczech, Andrija Melnyka,
wyrażona w wywiadzie udzielonym niemieckiemu dziennikarzowi, jest jego osobistą
opinią i nie wyraża stanowiska MSZ Ukrainy” – głosi ukraiński komunikat.
Polska strona uznała, że sprawa jest w ten sposób załatwiona. „Podziękowałem
ministrowi Kulebie za szybką publiczną interwencję w tej sprawie” –
stwierdził minister Rau.
Mniejszą powściągliwością wykazali się polscy dziennikarze, z tytułami taki jak „Słów ambasadora Andrija Melnyka nie da się tak łatwo wymazać”. Ciekawe co powiedzą, kiedy Tilo Jung zapyta polskiego ambasadora Berlinie, co sądzi on o pacyfikacji ukraińskiej wsi w II RP w roku 1930 i 1938. Jestem przekonany, że wtedy Tilo Jung mógłby już dostać nagrodę specjalną rosyjskiej postprawdy. Nadarzająca się okazję wykorzystał też czołowy promoskiewski Korwin-Mikke atakując Melnika i Ukrainę, który zachęty w postaci nagrody z Moskwy już chyba nawet nie potrzebuje.
Ambasador Melnyk powinien unikać dziennikarz z tak dalece obniżonym poziomem
zawodowego morale takich jak Tilo Jung. Zarazem należy stwierdzić, że nie
powiedział on nic co istotnie mogło by budzić oburzenie.
Wypowiedzi amb.Melnika o UPA w żadnym wypadku nie należy uznawać za
skandaliczną. Próba czystki etnicznej na Wołyniu wymaga potępienia i została
też wielokrotnie potępiona również przez stronę ukraińską, również przez
ukraińską prawicowe (rzekomo faszystowską). Tilo Jung wyraźnie o tym nie
wiedział (lub wiedzieć nie chciał) i jego pytania były tym bardziej prowokujące
i niestosowne). Czas zrozumieć, że wiedzy o UPA nie można ograniczać i kojarzyć
jedynie z Wołyniem 43′. Była to formacja polityczno-wojskowa, walcząca zarówno
przeciw III Rzeszy jak i Sowietom. W tragicznej dla Ukrainy sytuacji podczas II
wojny światowej odegrała nie małą rolę w podtrzymaniu idei niezależnego państwa
ukraińskiego. To był powód, że sowiecka propaganda wzięła ją za cel, czyniąc z
Bandery symbol wszelkiego zła (robili to ludzie którzy zarazem ukrywali prawdę
o Katyniu i Gułagu). Dzisiaj Moskwa czyni to samo, a nawet w dwójnasób
zakłamując prawdę o Buczy i nazywając prezydenta Zełeńskiego nazistą.
Z uwagami Melnyka należy się zgodzić, gdy pisze: „Ukraińcy
nie potrzebują wskazówek dotyczących historii postkolonialnej
z Niemiec, które są odpowiedzialne za 10 milionów ukraińskich ofiar
nazistowskiego terroru. Ale zamiast ostatecznie pogodzić się z tymi
nazistowskimi zbrodniami przeciwko ukraińskim cywilom, Bandera został obrany
za cel”.
Istotnie Niemcy powinni dużo lepiej przestudiować historię Ukrainy (ich nie
wiedza w tym względzie dowodzi arogancji wobec Europy wschodniej). Ich
rozrachunek z ich trudną historią jest do pewnego stopnia niekompletny, dopóki
nie są świadomi wydarzeń II wojny światowej w Ukrainie. I nie Bandera z ich
strony wymaga potępienia, ale „wulgarny pacyfizm” dziennikarzy takich
jak Tilo Jung, która hamuje wysyłkę broni oraz naiwność, która służy
moskiewskiej prowokacji.
Stanie ona nieudana, jeśli niemieckie
media zajmą się w pogłębiony sposób dziejami państwa i narodu, który dziś broni
Zachodu, o co nie tak trudna bowiem istnieje na ten temat również kompetentna i
rzeczowa literatura. Tym bardziej istnieje taka literatura w Polsce i radzę jej
lekturę polskim kolegom.
Kategorie:Rosja, Stosunki polsko-niemieckie, Stosunki polsko-rosyjskie, wojna dezinformacyjna
Kazimierz Wóycicki 
Dodaj komentarz