Osoby, które napisały projekty haseł do wiki, proszę o zamieszczenie tej pracy w formie komentarza pod tą stroną.
Inne osoby, proszę o napisanie eseju (3000-5000 znaków) na temat:
Obecny kryzys Unii Europejskiej i jego wpływ na sytuację Ukrainy.
-
Subskrybuj
Zapisan/y/a
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Kazimierz Wóycicki 
Przede wszystkim, chciałbym zacząć od tego, co właściwie rozumiemy jako kryzys Unii Europejskiej, jakie są jego przejawy, i jak to odbieramy. Wydzieliłbym kilka bardzo ważnych objawów kryzysu, które mają między innym większy lub mniejszy wpływ na sytuację na Ukrainie. A są nimi: brak konsekwentnej i spójnej polityki Unii Europejskiej wobec Rosji, brak zgodności pomiędzy krajami UE ws. rozstrzygnięcia kwestii wewnętrznych, zahamowanie procesu poszerzenia się wspólnoty i brak jednolitego stanowiska ws. przyszłości krajów Partnerstwa Wschodniego.
Wszystkie wyżej wymienione czynniki zdecydowanie źle wpływają na Ukrainę. Po agresji rosyjskiej wydawałoby się, że cała Unia postawi się jednoznacznie w sprawie ukraińskiej, otworzy jasną perspektywę członkostwa Ukrainy we wspólnocie. Dla Ukraińców taki scenariusz wydawał się oczywisty, gdyż Ukraińcy jako pierwsi w historii mieli płacić własnym życiem, ginąc pod sztandarami UE na centralnym placu własnej stolicy.
Z całą pewnością, mianowicie oderwanie się od Rosji oraz osiągalna perspektywa wejścia do Unii była główną motywacją zrywu narodu ukraińskiego. Katalizatorem do zmagań i nadziei Ukraińców był przykład Polski, a także krajów nadbałtyckich. Opinię, która panowała w społeczeństwie ukraińskim, można by było wyrazić jednym zdaniem: „Skoro Polakom i Litwinom udało się zostać częścią Zachodu, dlaczego nie potrafi pójść w ich ślady Ukraina?” Okazało się jednak, że kraje Europy Środkowo-Wschodniej, które zostały przyjęte do UE w roku 2004, miały zupełnie inne uwarunkowania geopolityczne, a konkretniej, inne podejście krajów Europy Zachodniej do akceptacji nowych członków.
Tak, Unia rzeczywiście nałożyła sankcje na Rosję, a żaden kraj nie uznał aneksji Krymu. Niemniej jednak niemożliwie nie zauważyć, iż Unia nie chce wchodzić w najmniejsze konflikty z Moskwą, a sprawa Nord Stream 2 pokazuje, że Europa nie jest przygotowana do obrony własnych priorytetów w polityce zagranicznej.
Kluczową kwestią jest ciągły brak statusu kandydata do UE dla Ukrainy. Ponadto, widocznie, Unia nie wykazuje się chęcią szybkiego wchłonięcia nowych członków. Nawet taki kraj jak Czarnogóra, który nie ma okupowanych terytoriów lub większych problemów gospodarczych (wszystko jest relatywne, oczywiście), całkiem niedawno uzyskał perspektywę wejścia do Unii dopiero w roku 2025. Takie podejście wyłącznie sprzyja znanej od 15 lat kremlowskiej propagandzie („nikt na was na Zachodzie nie czeka”), siejąc na Ukrainie totalne rozczarowanie i apatię.
Można odnieść wrażenie, że przez toczący się kryzys UE jest zajęta swoimi problemami wewnętrznymi i jako wspólnota nie udziela polityce zagranicznej wystarczająco uwagi. Po 4 latach aktywnej wojny hybrydowej nie ma adekwatnej odpowiedzi na rosyjską agresję informacyjną. Tymczasem, Kreml już wpływa nie tylko na zmysły obywateli rosyjskich, ale także i na mieszkańców UE. Widocznie brakuje woli politycznej, gdyż możliwości gospodarcze Unii są o wiele większe niż rosyjskie, a zatem sfinansowanie i utworzenie własnej sieci informacyjnej nie jest kwestią nie do rozstrzygnięcia.
Zupełnie niezręcznie i szkodliwie na tle wojny ukraińsko-rosyjskiej wygląda spór pomiędzy krajami grupy Wyszehradzkiej oraz Europą Zachodnią. Na szczególną uwagę zasługuje tutaj konflikt pomiędzy Warszawą a Brukselą. Polska, jako najpotężniejszy adwokat Ukrainy w ostatnich latach, jest zmuszona do koncentrowania się na swoich problemach wewnętrznych. Elity polskie są uwikłane w sporach o ustroju i przestrzeganiu prawa we własnym kraju. Polityczna sytuacja w Polsce oraz jej kontrowersyjna interpretacja przyczyniają się do tego, że politycy krajów „starej Unii” się zastanawiają, czy akceptacja krajów postkomunistycznych do UE była dobrym pomysłem. Rzecz jasna, że w takim przypadku nie ma mowy o szybkim poszerzeniu się Unii na Wschód.
Niemniej jednak, chciałbym zauważyć, że, niestety, problem jest o wiele głębszy. Dosłownie w minionym tygodniu miałem przyjemność rozmawiać z Dariuszem Bohatkiewiczem – korespondentem TVP na wojnie polsko-gruzińskiej. Powiedział między innym, że do Zachodu wciąż nie dociera, co się dzieje na Wschodzie Ukrainy. Przypomniał o skandalicznym stwierdzeniu dziennikarzy włoskich oraz francuskich, którzy w czasie jego ostatniej podróży pytali go, po co Polacy „mieszają się do spraw ukraińskich, skoro są one wewnętrzną kwestią rosyjską?”. Więc, jak widać, rzeczywiście, przed elitami krajów UE stoi jeszcze wiele rzeczy do zrobienia…
Leninopad – to fala demontażu i niszczenia zabytków Włodzimierza Lenina i innych komunistów, radzieckich polityków XX wieku na Ukrainie, która zaczęła się podczas Majdanu w Kijowie w latach 2013-2014.
Część ukraińskich obywatele uważa ten proces jako spontaniczny, inna część że ten proces został zapoczątkowany przez grupę ludzi i organizacji, które były zainteresowane zmianą aopinii publicznej i dlatego był celowo zorganizowany i finansowany. Istnieje również pogląd na znaczenie tych wydarzeń dla społeczeństwa ukraińskiego z celią wyzwolenia umysły obywateli od radzieckich stereotypów ideologicznych i dalszych krytycznych refleksji wydarzeń XX wieku i historii Republiki Ukraińskiej tego okresu.
Pierwszym wydarzeniem, które stało się początkem, było obalenie pomnika Lenina (посилання) w Kijowie w dniu 8 grudnia 2013 r. Najbardziej aktywna faza Leninopadu przpadła na pierwszy dni po konfrontacji w dniach 18-21 lutego 2014 r. i ucieczce Wiktora Janukowycza.
Podstawy
Obalenie pomnika Lenina na Ukrainie odbyło się w cztere etapy. Podczas lat 1990-tych w Galicji i na Wołyni zostało zdemontowano ponad 2000 rzeźb, na przełomie 1990-2000-tych w zachodniej i centralnej częściach – ponad 600, w latach 2005-2008 głównie w centralnych obwodach – ponad 600, w latach 2013-2014 – 552.
Pierwszą fala było obalenie pomników Lenina na Ukrainie zachodniej w latach 1990-1991. 01 sierpnia 1990 w misatie Czerwonograd po raz pierwszy w ZSRR zburzony pomnik Lenina. Wieść rozeszła się po całym Związku Radzieckim, ale ze względu na Radio „Liberty” stał się znany na całym świecie. W tym samym roku, zdemontowane pomniki Lenina w Tarnopolu, Kołomyji, Nadwórniej, Borysławiu, Drohobyczu, Lwowie i innych miastach Galicji.
1991 pomnik Lenina został również zdemontowane w Kijowie na Placu Rewolucji Październikowej (dziś Plac Niepodległości).
2009 Wiktor Juszczenko wydał dekret numer 432/2009 „O dodatkowych akcjiach w celu upamiętnienia ofiar Wielkiego Głodu na Ukrainie 1932-1933”, jednym z punktów którego było „używania zgodnie z ustalonymi regułami dodatkowych miar związanych z demontażem pomników lub pamiątkowych tablic, poświęconych osobam zaangażowanym w organizację i realizację holodomoriw i zaangażowane w organizację i realizację, a także zmiana nazw miast, ulic, placów, alejek, alej, parków i placów w miastach Ukrainy, nazwy których są związane z imionami takich osób”. Od roku 2009 do początku zdarzeń wiadomych jak Euromajdan zgodnie z tym dekretem zostało rozebrano kilka pomników Lenina, ale w większości miast i wsi na Ukrainie władze lokalne nie przestrzegai przepisów tego prawa. Zatem niektórzy przedstawiciele społeczności lokalnej, w tym członkowieorganizacji nacjonalistycznych, brali inicjatywę w swoje ręce, w wyniku czego były fakty uszkodzenia i zniszczenia niektórych zabytków. Próba obalenia pomnika Lenina przez wybuch w miastie Boryspol Kijowskiego obwodu było jednym z epizodów, który został przedstawione przez prokuraturę w głośnej sprawie karnej przeciwko tzw „terrorystów Vasylkivskich” w 2011 roku.
Kronika wydarzeń
Początek Leninopadu został założony rozbiórką pomnika Lenina w Kijowie na placu Besarabskim. Wydarzenie odbyło się 8 grudnia 2013 r., Około 18. godziny. Jeszcze bardziej masowo ludzie zaczęli niszczyć zabytki „idola” Związku Radzieckiego po doniesieniach o śmierci działaczy Majdanu, którzy zginęli podczas konfrontacji militarnej w Kijowie.
protestujący twierdzą, że pod czas obalenia pomników „pozbawiają swoje mista symbolu totalitaryzmu i otwierają drogę do odnowionej Ukrainie”. Policja ze swej strony nie wszczyna postępowania karnego w sprawie chuligaństwa i wandalizmu.
Po raz pierwszy Leninopad był wspomniony w lutym 2013 r. przez przedstawicieli „Swobody” i posła Igora Miroshnichenka, pomimo ostrzeżenia policji, obalili pomnik Lenina w mieście Okhtyrka w Sumskim odwodzie. Następnie burmistrz Sum Gennady Minaev przy wsparciu posłów rady miejskiej pozwolił demontować wszystkie pomniki Lenina w mieście. W ciągu roku usunięto kilka pomników Lenina w centrach i wioskach. 26 sierpnia 2013 roku na głównym placu Nowogrodzkiego-Wołyńskiego w Żytomierskim obwodzie rozebrano pomnik Lenina. Rozbiórka odbyła się w następstwie decyzji Rady Miejskiej z dnia 15 lutego 2013, który zainicjowali posły „Svobody”.
14 października 2014 przez głowę Połtawskiej Obwodowej Administracji Państwowej Wiktora Bugaichuka została wydana ustawa na demontaż w rejonie Połtawy do końca listopada wszystkich pomników Lenina, których było zarejestrowano 117 jako zabytków dziedzictwa kulturowego.
Rozbiórka pomnika Lenina na Placu Wolności w Charkowie odbyła się w dniu 28 września 2014. Tego wieczoru przewodniczący Regionalnej Administracji Charkówa Igor Bałut podpisał rozkaz o zburzeniu pomnik. To wydarzenie miało głośny rezonans ponieważ burmistrz Charkowa Gennadiy Kernes skrytykował akcję przewodniczącego i oskarżył w sądzie (wniósł pozow) legalność dzialności Bałuty.
W Zaporożu na terenie obozu wojskowego pomnik został usunięty z cokołu za pomocą linków(kablów), po czym się podzielił.
W Berdiańsku ludzie w kamuflażu przy obaleniu pomnika odbiła się ręką.
Melitopol jest pierwszym miastem w Zaporożskim obwodzie, w którym władze zaczęły burzyć pomniki Lenina.
17 marca 2016 w Zaporożu było zbużono największą w tym czasie figurę Lenina na nieokupowanym obszarze Ukrainy wysokością 19,8 m. Od czasów aneksji Krymu przez Rosję 28 września 2014 roku największym pomnikiem na terenach nieokupowanych był pomnik Lenina w Charkowie, wysokością 20,2 m. Obecnie największy pomnik Lenina na Ukrainie wysokością 20,75 m znajduje się w okupowanym przez Rosję Sewastopolu.
15 maja 2016, w przemówieniu podczas ceremonii upamiętniającej ofiary represji politycznych na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni Prezydent Ukrainy Petro Poroszenko powiedział, że: „W okresie od grudnia 2013 do kwietnia tego roku rozebrano więcej niż tysiące odolów Lenina i około 150 pomników innych radzieckich przywódców”.
W nocy na 21 października 2016 roku w ogrodzie miasta Sudak miała discommunizacja pomnika Lenina neznanymi osobami zgodnie z prawem Ukrainy o discommunicji, niezależnie od czasowej okupacji półwyspy przez Rosję. Pomnik został zainstalowany w Sudak w 1930 roku, w 60. rocznicę Lenina. W czasie II wojny światowej pomnik został zniszczony, w 1955 roku został przywrócony, a w 1969 roku został wprowadzony do rejestru jako pomnik historii i sztuki monumentalnej pod numerem 449.
16/01/2017 Ukraiński Instytut Pamięci Narodowej poinformował, że w ciągu dekomunizacji rozebrano 1320 pomników „przywódcy proletariatu”.
22 kwietnia 2017 na urodziny Lenina działacze oburzyli mu pomnik w miejscowości Kapitanivka w Kirovohradslim bwodzie, więc obszar ten stracił ostatni pomnik radzieckiego przywódcy.
Za granicami Ukrainy
W kwietniu 2015 r. w Rosji odbył się szereg uszkodzeń zabytków Włodziemierza Lenina. W szczególności pomnik w Czelabińsku został pomalowany w kolorach flagi ukraińskiej.
Na początku marca 2018 r. w mieście Belonia, Tripura, na wschodzie Indii zwolennicy partii rządzącej Bharatiya Janata Party (BJP) zburzyli pomnik sowieckiego przywódcy Włodziemiwrza Lenina, który został zainstalowany pięć lat temu w centrum College Square. Pomnik został publicznie przewrócony przez ciągnik.
Statystyki
Z grudnia 2014 r. na Ukrainie zrzucono 504 pomniki Lenina. Według obliczeń Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej na Ukrainie istnieje nadal ponad 1700 zabytków przywódcy proletariatu Wołodymyra Lenina.
Od grudnia 2015 r. ponad 800 pomników Lenina zostało zrzucono na Ukrainie, a mniej niż 1400 (1200 na terytoriach kontrolowanych przez Ukrainę) jeszcze pozostało.
Od grudnia 2016 r. na Ukrainie zostało zlikwidowanych ponad 1300 pomników Lenina, a mniej niż 900 (700 na terytoriach kontrolowanych przez Ukrainę) pozostało.
Od stycznia 2017 r. na Ukrainie zostało obalonych ponad 1320 pomników Lenina, a mniej niż 900 (700 na terytoriach kontrolowanych przez Ukrainę) zabytków pozostało.
Według obliczeń aktywistów strony http://leninstatues.ru/leninopad, największa liczba zrzuconych pomników w Leninopadzie w 2014 r. była w Dniepropietrowsku (67) i Chmielnickim (59). Najmniejsze – w regionach zachodnich (od 0 do 4), gdzie pomniki Lenina zostały usunięte jeszcze w latach 90., a także na Krymie (4 zabytki), aneksowanego przez Rosję w marcu 2014 r.
Obecnie ponad połowa, około 296 zabytków i popiersi Lenina znajduje się na okupowanych terytoriach Ukrainy: w Autonomicznej Republice Krymskiej i ORDLO. Największa liczba ocalałych zabytków i popiersi Lenina są na nie okupowanych terytoriach od listopada 2016 r. Obliczana jest w:
Obwód Odesski (38);
Obwód Mikołajówski (24);
Obwód Chersoński (23).
Wśród centrów regionalnych kontynentalnej Ukrainy na centralnych placach znajdują się pomniki jedynie w okupowanych terrorystami Ługańsku i Doniecku. Również pomniki Lenina pozostały w stolicy Autonomicznej Republiki Krym Symferopol i miastie Sewastopol, które są obecnie okupowane i aneksowane przez Rosję.
W odniesieniu do liczby ocalałych mniej znaczących i mniej znanych pomników Lenina prowadzów:
Charków (15);
Kijów (8);
Odessa (6).
Głównie w wymienionych miastach zabytki zachowały się na zamkniętych terenach przedsiębiorstw.
W dniu 24 października 2016 r. zdemontowano ostatni pomnik Lenina, który znajdował się na centralnym placu miasta (na terenie pod kontrolą Ukrainy).
17 sierpnia 2017 r. Szef Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej Vladimir Vyatrovich poinformował, że według jego informacji w miastach Ukrainy nie było pomnika przywódcy światowego proletariatu Lenina. „Zburzono 2389 pomników, w tym 1920 pomników Lenina. Według naszych informacji Lenina nie ma już w miastach – na terytorium kontrolowanym przez Ukrainę „, powiedział V. Vyatrovich.
W tym samym czasie, od 28 września 2017 r., w niektórych odległych rejonach Ukrainy, takich jak we wsi Kubańczycy z regionu Bolgrad w obwodzie odeskim, pomniki Lenina i Kalinina nadal stoją, a lokalne społeczności nadal je utrzymują i naprawiają.
20 maja 2018 r. podczas wydarzeń poświęconych Dniu Pamięci Ofiar Politycznych Represij, Prezydent Ukrainy, Petro Poroszenko, powiedział: „Na podstawie prawa Ukrainy o potępieniu komunistycznych i narodowo-socjalistycznych reżimów totalitarnych zmieniło nazwe prawie 52 tysiące placów i ulic, tysiąc miast i wsi. Tylko jednych pomników Lenina zdemontowano prawie 1,5 tys.”.
Duża liczba pomników pozostała także w miastach, które znajdują się na tymczasowo okupowanych terytoriach, a mianowicie:
Sevastopol (17);
Jałta (17);
Donieck (17);
Ługańsk (14).
Reakcje
Wsparcie
W styczniu 2015 roku Ministerstwo Kultury Ukrainy zapowiedziało, że będzie wspierać wszelkie inicjatywy społeczne związane z demontowaniem na Ukrainie pomników-figur z przeszłościu komunistyczną. Według ministra Wjaczesława Kyryłenko, jego departament zainicjuje wycofanie z Państwowego Rejestru Zabytków nieruchomych Ukrainy wszystkich wymienionych tam pomników, związanych z postacią komunistyczną. „Państwo nie będzie się temu sprzeciwiać, ale wręcz przeciwnie przyczyni się do wszelkiej publicznej inicjatywy, która będzie walczyć o oczyszczenie Ukrainy z reliktów totalitarnej przeszłości” – powiedział minister.
W kwietniu 2015 roku Rada Najwyższa Ukrainy głosowało za ustawę „O potępienie komunistycznych i narodowo-socjalistycznych (nazistówskich) totalitarnych reżimów na Ukrainie oraz zakazu symbolów propagandowych”, która w szczególności zobowiązała władze lokalne demontować pomniki figur komunistycznych na Ukrainie.
Zderzenie
Na osobnych terenach zwolennicy pozostawienia pomników Lenina zjednoczyli się, aby ochronić ich przed przeciwnikami istnienia komunistycznych pomników. W niektórych przypadkach z czasem udało się pokonać ten opór, a pomniki zostały wyeliminowane już w okresie jesienno-zimowym 2014 roku podczas nowej fali Leninapadu. Jednak większość tych zabytków pozostała.
Opiniję
Jurij Felshtinsky:
Nie jest przypadkiem, że demonstracje, które widzieliśmy po aneksji Krymu na wschodzie i południowym wschodzie Ukrainy, zorganizowane byli na placach wokół pomników Lenina, z czerwonymi chorągiewkami z sierpem i młotem. To, co dzieje się na Ukrainie, to jest rezultat rosyjskej agresji która wywołała kolizję nowej Ukrainy i starego Związku Radzieckiego, do którego obecna Rosja próbuje powrócić z pomocą Ukrainy, przejmując część jej terytoriów.
Nie jest dla mnie jasne, że właśnie teraz w różnych miastach Ukrainy ludzie zaczynają burzyć pomniki Lenina; dlaczego wszystkie te 24 lata tego nie było robiono; dlaczego administracja państwowa niepodległego państwa nie wyburzyła ich wcześniej?
Interesujące fakty
W miejscowości Nova Praga rozebrano cokół pomnika Lenina, który został rozbity w latach 90. XX wieku. Demontując piedestał okazało się, że posąg Lenina stał na grobach Ukraińców pochowanych tu w XVIII wieku [45]. Podobne odkrycie odbyło się w lutym 2014 r. W mieście Rzhyshchiv, region Kijów, po rozbiórce pomnika Lenina.
W Wietnamie zabroniono pisać o rozebranym pomniku Lenina w Kijowie.
Pierwotny, czysto lokalny sposób na pozbycie się pomnika proletariackiego władcy odbył się w Odessie, gdzie z pomocą rzeźbiarza Ołeksia Milowa przebudowano go na pamięć Dartha Vadera.
Euromaidan Warszawa – fundacja założona w 2015 r. przez młodych Ukraińców oraz Polaków, mieszkających w Warszawie i kochających Ukrainę[1].
Utworzenie 24 listopada 2013 roku
Adres Al. Jerozolimskie 85/21
02-001 Warszawa, Polska
http://www.euromaidanwarszawa.com/pl/
Spis treści
1 O organizacji
2 Historja
3 Działalność
4 Akcji
O organizacji
Społeczna organizacja, która powstała 24 listopada 2013 roku, podczas „Rewolucji godności”[2].
Historja
Euromajdan – Warszawa był organizowany przez ukrainkę Natalię Panczenko, która zebrała obojętnych Ukraińców pod ambasadą Ukrainy 24 listopada 2013 w Warszawie, aby zaprotestować przeciwko tyranii prezydenta Janukowycza. To była pierwsza manifestacja i prezentacja organizacji. Do akcji tej przystąpiło prawie 500 osób. Pod koniec zimy ponad 200 manifestacje przetoczyło się po Polsce, największe zgromadziły do 10 tysięcy osób.
Działalność
Euromaidan – Warszawa wraz z rozpoczęciem wojny na wschodniej Ukrainie działacze zorganizowali zbiórkę pieniędzy i pomoc humanitarną dla ludności wojskowej i cywilnej w strefie ATO. Zebrali ponad milion złotych. Kupili zbroje, hełmy, mundury wojskowe, kamery termowizyjne, ambulanse, lekarstwa i sprzęt dla szpitali. Przekazano około 80 ton rzeczy, głównie dla ludności cywilnej. Następnie zebrano pieniądze na leczenie i rehabilitację rannych w strefie ATO.
Oprócz pomocy humanitarnej dla Ukrainy, EuroMajdan Warszawa pomaga Ukraińcom w Polsce. Bezpłatne konsultacje dotyczące legalizacji: pytania dotyczące legalnego pobytu oraz pracy w Polsce (visa, zezwolenie na pracę, karta czasowego pobytu, zmiana pracodawcy, karta stałego pobytu, karta rezydenta, nabycie obywatelstwa polskiego i t.d.)
Euromajdan Warszawa tworzy także projekty kulturalne i artystyczne dla Ukraińców i Polaków. Jednym z nich jest „Ukrainer” , który opowiada o Ukrainie. Ukraїner – to projekt poprzez który prezentują historie o najbardziej odległych miejscach, o ciekawych ludziach, sztuce i jedzeniu. Projekt dostępny w języku polskim. Ekspedycja #Ukrainer ma na celu zebrać materiałe ze 16 regionów historycznych Ukrainy – od Słobożańszczyzny do Podola, od Wołynia do Taurydy. Liderem projektu jest Natalia Panchenko.
Euromajdan Warszawa, wspólnie z Ambasadą Ukrainy w Polsce prowadzi pokazy filmów o Ukrainie. 5 maja 2018 roku w kinie Luna była premiera filmu „MIT”. To historia Wasyla Slipaka, śpiewaka operowego o światowej sławie i unikatowym głosie, którzy był wolontariuszem i zmarł podczas ATO.
Akcji
1 lutego 2014 r. EuroMajdan-Warszawa zorganizował akcję w pobliżu stacji metro Centrum, zatytułowanej „Support Ukraine”. Podczas akcji ludzie stali z plakatami, gdzie było pisano, co się dzieje na Ukrainie. Celem akcji jest pokazanie prawdziwych informacji mieszkańcom Polski i zwrócenie ich uwagi na rewolucję na Majdanie.
22 lutego 2014 pierwsza „Pikieta pod Ambasadą Rosji!” Spotkanie odbyło się pod Ambasadą Rosji w Warszawie aby zwrócić się do Europy z wiadomością :«Rosja interweniuje w wewnętrzne sprawy Ukrainy za pomocą, jak nacisku politycznego tak i sił militarnych . Jedynie presji na władze Ukrainy nie wystarczy. Pokojowe rozwiązanie sytuacji na Ukrainie wymaga nacisku ze strony UE i USA na władze rosyjską!»[3]
22 stycznia 2015 pod Ambasadą Ukrainy odbyło się „Uhonorowanie pierwszych ofiar Niebiańskiej Sotni” we Warszawie. Przedstawiciele ukraińskich społeczności gromadzili się, aby uczcić zmarłych bohaterów na Majdanie[4].
6 sierpnia 2017 Euromajdan-Warszawa organizołal otwarte spotkanie z liderem ukraińskiej partii „Ruch Nowy Sił”, Prezydentem Gruzji w latach 2004-2007, 2008-2013, Mychaiłem Saakaszwilim[5].
26 listopada 2017 roku Euromajdan-Warszawa zorganizował akcję na Lotnisku Chopina ‘Daremne oczekiwanie”. Tego dnia o godz. 12:15 na warszawskie lotnisko im. Chopina przylecił samolot z Moskwy. Aktywiści przyszli do hali przylotów, trzymając w rękach tablice z nazwiskiem Ołeksandra Kolczenko, który jest więźniem politycznym w Moskwie. W ten dzień on miał urodziny. Tą akcją chcieły zwrócić uwagę na nielegalnie zatrzymanych 60 Ukraińców w Rosji[6].
Przypisy
Euromaidan Warszawa – Euromaidan Warszawa, Euromaidan Warszawa [dostęp 2018-05-20] (pol.).
O nas – Euromaidan Warszawa, „Euromaidan Warszawa” [dostęp 2018-05-20] (pol.).
Pikieta pod Ambasadą Rosji! / Пікет під посольством Російської Федерації!, http://www.facebook.com [dostęp 2018-05-20] (pol.).
Вшанування перших жертв Небесної Сотні | Варшавa, http://www.facebook.com [dostęp 2018-05-20] (pol.).
Зустріч з Михайлом Саакашвілі у Варшаві Warszawa SWS, http://www.facebook.com [dostęp 2018-05-20] (pol.).
O nas – Euromaidan Warszawa, „Euromaidan Warszawa” [dostęp 2018-05-20] (pol.).
Europa Środkowa: anegdota i historia
Europa Środkowa: anegdota i historia – najgłośniejszy esej Josefa Kroutvora (ur. 1942), wybitnego czeskiego eseisty i historyka sztuki[1]. Opublikowany w 1979 r. w emigracyjnym miesięczniku czechosłowackim „Svědectví” (odpowiednik paryskiej „Kultury”) pod pseudonimem Josef K., był obok głośnego eseju Milana Kundery „Zachód porwany czyli tragedia Europy Środkowej” najważniejszym czeskim głosem w toczonej w latach osiemdziesiątych dyskusji na temat wspólnej, środkowoeuropejskiej tożsamości krajów naszego regionu, a zawarte w nim uwagi i spostrzeżenia wciąż zachowują aktualność i pobudzają do refleksji[2]. Esej był przełożony na kilkanaście języków.
Tezy eseju
Europa Centralna to, jak twierdzi Josef Kroutvor, kraina płaskich stóp, czyli przeciętności, podporządkowania, peryferii[3]. Unosi się nad nią ciężka woń gotowanej kapusty, zwietrzałego piwa, czuje się [tu] mdły zapach przejrzałych arbuzów[3]. Według autora eseju drogą Europy Środkowej jest droga złotego środka. Nie ma tu skrajnej nędzy ani wielkiego bogactwa, skrajnej prawicy ani radykalnej lewicy, gwałtownych namiętności ani trzeźwego rozumu – intuicja, ostrożność oraz dowcip są dobre na wszystko[4].
Dalej autor definiuje obszar Europy Środkowej[4][3]:
„Na zachodzie granicę wytycza Monachium i mniejsza, czy jest to fakt pozytywny, czy negatywny. Na górze Drezno jako drugie z miast niemieckich. Pozostałość po dawnej monarchii austro-węgierskiej reprezentują: Wiedeń, Budapeszt, a także Kraków. Należy pamiętać, że i żydowski Lwów należy do Europy Środkowej. Wewnątrz leży jeszcze Bratysława, Brno i wreszcie Praga jako idealne centrum środkowoeuropejskiej przestrzeni”.
Kroutvor dużo uwagi poświęca Františkowi Palacky’emu, znanemu czeskiemu historykowi, politykowi, współtwórcy i głównemu propagatorowi austroslawizmu[5]. Palacký mówi o Austrii. Podkreśla, że musi ona być rozpatrywana pod kątem polityki ogólnoeuropejskiej federacji. Ustój Europy Środkowej powinien zagwarantować Europie trwały pokój. Palacký upatrywał niebezpieczeństwo ze strony Prus oraz Rosji. Nie ma znaczenia, że byłaby to monarchia słowiańska. Potęga pozostaje potęgą, czy to obca, czy to pobratymcza.
Kroutvor twierdzi również, że o ile nie da się ściśle wyznaczyć współcześnie granic w sensie politycznym, to tożsamością Europy Środkowej zawsze pozostanie jej kultura, najdoskonalej odzwierciedlająca się w literaturze[4][3].
„Ekspresjonizm środkowoeuropejski można bez przesady porównać jedynie z odrodzeniem narodowym. Różnica polega jednak na tym, że odrodzenie przyszło wyłącznie na fali ideologii narodowej, patriotycznej, podczas gdy ekspresjonizm środkowoeuropejski był nurtem wielonarodowościowym, przejawem europejskości i humanizmu”.
Ponadto Kroutvor formułuje także pogląd (wspierany przez Josepha Rotha) na temat mocarstwa austro-węgierskiego i późniejszego oddzielenia się Austrii od pozostałych krajów[4][3]:
„Oczywiście tylko Słoweńcy oraz galicyjscy Polacy i Rusini, tylko chałaciarze z Borysławia i handlarze koni z Baczki, tylko muzułmanie z Sarajewa i sprzedawcy pieczonych kasztanów śpiewają jeszcze „Boże wspieraj”. Bo niemieccy studenci z Brna i Chebu, dentyści, aptekarze, czeladnicy fryzjerscy i artyści – fotografowie z Linzu, Grazu i Knittelfeldu, wszyscy ci wołowaci Alpejczycy śpiewają Wacht Am Rhein. Zobaczycie, moi panowie, że ta wierność Nibelungów zgubi Austrię! Istotę Austrii stanowią jej peryferie, a nie centrum. Nie znajdziecie Austrii w Alpach! Tam znajdują się kozice, szarotki i krokusy, lecz ani śladu podwójnego orła. Substancję Austrii żywią i zasilają jedynie kraje koronne”.
Kroutvor podkreśla, że Środkowoeuropejczyk jest doskonale szablonowy, zwyczajny i prosty; zanurzony w absurdalnej codzienności, posłuszny, ale podchodzący do niemal wszystkiego z sobie właściwym dystansem – jak Józef Szwejk. To także istota pragnąca mieć spokój, marząca o wytchnieniu od nieustannie ją męczącej historii[6]. Autor Europy Środkowej, podobnie jak Milan Kundera, przyczyn klęski idei Centrum jako obszaru, na którym pokojowo żyje wiele narodów, upatruje w zmarnowaniu przez Austrię historycznej szansy na zbudowanie nowoczesnego, środkowoeuropejskiego państwa[6]. Kroutvor podkreśla wielokrotnie przynależność Europy Centralnej do kulturalnego Zachodu, ale nie uważa jej za „porwaną część” zachodniej Europy, ale za specyficzny, odrębny obszar, z własnym typem człowieka i literatury, której formą jest melancholijna groteska widoczna w dziełach m.in. Nemcovej, Nerudy, Kafki czy Schulza, reprezentujących tutejszy humanizm, czyli humanizm małego człowieka[6]. Europa Środkowa jest przestrzenią nudy, rozpadu, bujnego rozrostu chwastów, niegdyś tak sławioną przez Bruna Schulza, dziś przez Andrzeja Stasiuka. Przestrzenią, w której może zaistnieć trzynasty miesiąc i w której nic nigdy nie jest dokończone – jak ulica Krokodyli[7].
Przypisy
1. Slovník české literatury, http://www.slovnikceskeliteratury.cz [dostęp 2018-04-11].
2. Kundera M., Zachód porwany albo tragedia Europy środkowej., „„Europa”” (2), 1987.
3. Josef Kroutvor, Europa Środkowa: anegdota i historia, 1998, s. 10-52.
4. Josef Kroutvor. Europa Środkowa: anegdota i historia., „Książki z 6 kontynentów” [dostęp 2018-03-23] (pol.).
5. Zobacz temat – František Palacký, austro-wegry.info [dostęp 2018-03-30].
6. Kroutvor J., Europa środkowa anegdota i historia. W Hrabal, Kundera, Havel… antologia czeskiego eseju, Kraków 2001, s. 223-291.
7. Karolina Pospiszil, Tutaj czyli (ni)gdzie. Przyczynek do dyskusji o micie Europy Środkowej w literaturze i kulturze tego regionu, s. 88.
Partia polityczna «KORPUS NARODOWY» (ukr. Політична партія «НАЦІОНАЛЬНИЙ КОРПУС») – ukraińska prawicowa partia polityczna, stworzona 14 października 2016 roku. Jedna z trzech największych nacjonalistycznych partii politycznych w Ukrainie, razem z OZ „Swoboda”, i Prawym Sektorem. W zasadzie, do składu partii wchodzą bojownicy i weterani pułku Azow, sympatycy „Azowskiego ruchu”, i inni patrioci Ukrainy. (https://ua.interfax.com.ua/news/political/376701.html)
(https://www.bbc.com/ukrainian/politics/2016/10/161014_azov_conference_sx)
Utworzenie
Partia zostala stworzona 14 pazdziernika 2016 roku w święto Dnia obrońcy Ukrainy, dzień świętej Pokrowy і jednocześnie w Dniu Ukraińskiego kozactwa. Formalnie stworzona przez przemianowanie partii „Obywatelski ruch „Uczciwe sprawy” i „Patriota Ukrainy”. (https://www.pravda.com.ua/news/2016/10/14/7123637/). Faktycznie utworzyła się na podstawie społeczno-politycznego ruchu prawicowego Cywilny Korpus Azow, ktory byl stworzony w sierpniu 2014 roku. (http://www.volunteer.org.ua/about/civil_corps/) Cywilny Korpus Azow, z kolei jest organizacją, powiązaną z pułkiem Azow (do 16 września 2014 roku – batalion ochotniczy) (https://www.segodnya.ua/regions/donetsk/batalon-azov-stal-polkom-553196.html), który był stworzony wiosną 2014 roku, brał udział w oswobodzeniu Mariupola, w bojach pod Ilowajskiem, Szyrokino, i jest jednym z najbardziej doborowych wojskowych jednostek w armii ukraińskiej. (https://focus.ua/long/377902/)
Struktura i sklad
Ze względu na to, że partia była stworzona jak skrzydło polityczne „Azowskiego ruchu”, na jądro partii składają sie członkowie organizacji społecznej Korpus Cywilny »Azow«, weterani pułku Gwardii Narodowej »Azow«, wolontariusze i po prostu patrioci Ukrainy. (https://wschodnik.pl/publicystyka/item/8890-prawicowcow-nigdy-za-wiele.html)
Struktura partii sklada sie z ośrodków miejscowych i statutowych organów partii. (Kontrolno-rewizyjnej komisji Partii, Rady najwyzszej Partii i Zjazdu Partii) (http://nationalcorps.org/page/statut).
Głową partii jest Abdrij Bileckyj, narodowy deputowany do Rady Najwyższej (https://espreso.tv/news/2014/10/27/na_217_okruzi_v_kyyevi_peremahaye_kombat_azova_bileckyy), więzień polityczny reżymu Janukowicza (w latach 2011 – 2014), weteran wojny rosyjsko – ukraińskiej, byly dowódca batalionu ochotniczego „Azow”, lider Ruchu „Azowskiego”. (http://nationalcorps.org/page/andrey)
Rada najwyższa partii:
Nazarij Krawczenko – pierwszy zastępca glowy partii
Mykola Krawczenko – zastępca glowy partii
Oleksandr Alfiorow
Stepan Golowko
Oleksandr Drozdow
Jaroslaw Honczar
Wiktor Czesak
Radion Kudriaszow
Maksym Zajczenko
Dmytro Kucharczuk
Stepan Winiar
Serhij Sywaczuk
Dmytro Doroszenko (http://nationalcorps.org/?main)
Program i ideologia
KN, w odróżnieniu od większości ukraińskich ruchów nacjonalistycznych, takich jak PS i UNA-UNSO, nie są zwolennikami klasycznego banderowskiego nacjonalizmu ukraińskiego. Od nacjonalizmu UPA wzieto tylko dekalog ukraińskiego nacjonalisty, 12 cech charakteru ukraińskiego nacjonalisty i 44 przepisy życia. Reszta ideologii partii polega na ideologicznej pracy jednego z działaczy OUN (M) Mikołaja Sciborskiego, który zgodnie z jedną z wersji został zastrzelony przez bojowników OUN banderowskiej. (http://szturm.com.pl/index.php/miesiecznik/item/248-jestesmy-gotowi-walczyc-fizycznie-wywiad-z-wladyslawem-kowalczukiem-czlonkiem-korpusu-cywilnego-pulku-azow)
Polityka zewnetszna
Mimo że ideolodzy partii niewątpliwie odnoszą Ukrainę do cywilizacji Europejskiej, oni występują przeciw wstąpieniu do Unii Europejskiej jako organizmu politycznego, nazywając go Brukselską biurokracją, ktora niszczy gospodarkę dla ekonomicznej równości, nasadzają obce wartości państwom i zabiera część praw politycznych.
W zamian nacjonaliści proponują utworzenie Bałtycko-Czarnomorskiego Pasa Bezpieczeństwa, w skład którego oprócz Ukrainy wejdzie Polska, Litwa, Łotwa i Estonia, a następnie Białoruś, Mołdawia itd. (https://wschodnik.pl/publicystyka/item/8890-prawicowcow-nigdy-za-wiele.html)
Szczególnej uwadze będzie nadawać się stworzenie bezpośrednich obronnych, gospodarczych i kulturalnych związków, przezwyciężeniu historycznych przeciwieństw i konfliktów między krajami regionu. (http://nationalcorps.org/section/program)
Partia występuje za rozwiązaniem Umowy o przyjaźni od 1997 r. z Rosją, i wstrzymania z nią związków ekonomicznych, stosunków handlowych, i jakiejkolwiek współpracy. Ponawianie pełnowartościowych stosunków z Federacją Rosyjską bedzie możliwe tylko po zwrócieniu przez nią okupowanych terytoriów, włącznie z Krymem, wypłaty określonych Ukrainą reparacji i przeprowadzenia międzynarodowego trybunału nad wyższymi rosyjskimi urzednikami, winnymi w rozpoczęciu wojny przeciw Ukrainie. (http://nationalcorps.org/section/program)
Polityka wewnetszna
Przeprowadzenie konstytucyjnej reformy, która nada więcej uprawnień głowie państwa, na przykład co do formowania rządu (z jednoczesnym przyjęciem Ustawy o impeachmencie, które daje możliwość przyciągnąć prezydenta do odpowiedzialności karnej)
Nacjonalizacja strategicznych branż gospodarki narodowej z prawem posiadania przez prywatne podmioty do 49 akcji. Z innej strony – stymulacja rozwoju drobnej i średniej przedsiębiorczości, sfery obsługi.
Zabezpieczenie energetycznej suwerenności Ukrainy – dołączenie do kraju współczesnych energetycznych technologii alternatywnej(wietrznej i słonecznej), i atomowej energetyki III i IV pokoleń.
Walka z ludnościowym kryzysem i stymulacja urodzeń. Przypuszcza się państwowe materialne wsparcie młodych rodzin, pomocy przyśpieszonej adopcji dzieci-sierot i propaganda tradycyjnych rodzinnych wartości, świętości ślubu i macierzyństwa.
Sądowa reforma, która przewiduje lustrację sędziów i wybranie ponowne sądów. Również państwo powinno umocnić instytut sądu przysięgłych, żeby on działa łefektywniej, a nie istniał formalnie jak teraz. Również powinnA być zainicjowanA debata publiczn nad przywroceniem kary śmieri jako wyjątkowej miary ukarania za państwową zdradę i rozkradanie majatkow państwowych w zwłaszcza dużych rozmiarach dla urzędników wyższych rang (http://nationalcorps.org/page/program)
Kwestia polska
Korpus Narodowy ma opinię najbardziej (o ile w ogóle można takiego sformułowania użyć) propolskiej siły w ramach ruchu neobanderowskiego. (https://dorzeczy.pl/kraj/59280/Ukrainscy-nacjonalisci-w-obronie-polskich-grobow.html)
Wedlug oficjalnej pozycji partii, Korpus Narodowy nie ma szowinistycznych poglądów i traktuje naród polski jako przyjazny i bratni, a Polskę jako partnera Ukrainy na arenie międzynarodowej, z którym na dzisiejszym etapie historycznym łączy narod ukrainski wspólny szlak i wspólna walka. (http://reconquista-europe.tumblr.com/post/158979246696/o%C5%9Bwiadczenie-partii-korpus-narodowy-sekcji)
Poniżej jest podany cytat z wywiadu z Władysławem Kowalczukiem, przedstawicielem Korpusu Narodowego w Polsce:
«Dużo osób w Polsce myśli, że chcemy zabrać tereny, które uważamy za historycznie nasze. Zawsze śmieję się z tego, bo takie intencje do niczego dobrego nie doprowadzą W ukraińskim środowisku narodowym nie ma antypolskich poglądów. Zawsze byłem zdziwiony, skąd polscy narodowcy biorą informację o szowinizmie ukraińskich nacjonalistów w stosunku do Polaków. Na przykład główny ideolog pułku Azow Oleg Odnorożenko był stypendystą na Uniwersytecie Warszawskim i ma dużo kolegów w Warszawie i w całej Polsce. Człowiek, który przez jakiś czas mieszkał w Polsce już ma emocjonalny związek z tym państwem, który ma tam kolegów a priori nie może być źle nastawiony do Polaków.» (http://szturm.com.pl/index.php/miesiecznik/item/248-jestesmy-gotowi-walczyc-fizycznie-wywiad-z-wladyslawem-kowalczukiem-czlonkiem-korpusu-cywilnego-pulku-azow)
Co do nieprzyjęcia w Polsce kultu UPA, przedstawiciele KN uwazają, ze oficjalna Warszawa doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że na Ukrainie OUN-UPA jest szanowana jako formacja antysowiecka. Jednak, oczywiście, polskim rządzącym wygodniej jest na temat antysowieckiej walki ukraińskich powstańców milczeć”, aby tym samym zyskiwać sympatię swojego elektoratu. KN przypomina o swojej współpracy z częścią środowisk polskich nacjonalistów, argumentując tym samym, że możliwe jest współdziałanie ponad podziałami historycznymi. (https://dorzeczy.pl/kraj/47073/Ukrainscy-nacjonalisci-a-sprawa-polska.html)
Politycy tej radykalnej formacji sympatię do Polski okazywali nie tylko na poziomie programowych deklaracji. Andrij Bilecki był jednym z sygnatariuszy wystosowanego do władz Lwowa apelu o nieeskalowanie napięć z Polską, w kontekście planów usunięcia rzeźb lwów z Cmentarza Łyczakowskiego.
A kiedy w marcu 2018 roku nieznany sprawca wrzucił na teren Cmentarza Orląt Lwowskich niewielki ładunek wybuchowy, drużyny Narodowe (czyli w pewnym sensie bojówka Korpusu Narodowego) zaczęła „patrolować” Cmentarz Łyczakowski w poszukiwaniu ewentualnych „prowokatorów”, którzy mieliby niszczyć polskie czy ukraińskie groby. (https://dorzeczy.pl/kraj/59280/Ukrainscy-nacjonalisci-w-obronie-polskich-grobow.html)
Za inny przyklad mozna wziac sytuacje, kiedy w styczniu 2017 roku doszło do dewastacji polskiego cmentarza wojennego w Bykowni, gdzie upamiętniono 3,5 tys. polskich ofiar NKWD na Ukrainie. Wtedy w czyszczeniu zdewastowanych pomnikow wzieli udzial czlonkowie partii KN, nazywajac takie dewastacje „oczywistymi prowokacjami”, mającymi na celu pogorszenie polsko-ukraińskich relacji. (https://www.wprost.pl/swiat/10040771/Piekny-gest-Korpusu-Narodowego-Ukraincy-czyszcza-pomniki-w-Bykowni.html)
Wojskowo-Patriotyczny Obóz Azowiec pod opieką Korpusu Narodowego
W lipcu 2015 roku z inicjatywy Ruchu Azowskiego zostal stworzony wojskowo – patriotyczny obóz dla dzieci w wieku powyżej 12 lat. Przyjęta metodyka to połączenie klasycznego skautingu w wersji Baden-Powella – oswojenie z przyrodą, ćwiczenia z pierwszej pomocy, gry terenowe – ze szkoleniem strickte paramilitarnym poszerzonym o program zajęć tożsamościowych i historycznych. Obecnie oboz przebywa pod opieka Korpusu Narodowego. (http://foxx-news.blogspot.com/2017/10/2017-wojskowo-patriotyczny-oboz-azowiec.html)
Druzyny narodowe
Druzyny narodowe to organizacja paramilitarna, stworzona w styczniu 2018 roku, ktora, faktycznie jest częścią partii Korpus Narodowy. Jej celem jest zabezpieczenie porządku na ulicach ukraińskich miast. Skład osobowy organizacji – to weterani wojny rosyjsko-ukraińskiej, patriotyczna młodzież i nieobojętni obywatele, ktorzy maja pragnienie polepszyć bezpieczeństwową sytuację w Ukrainie. (http://ndrugua.org/)
Do priorytetów działalności Drużyn należą: obrona Ukrainy, patrolowanie ulic, walka z handlem narkotykami i alkoholem, ochrona małego i średniego biznesu oraz propagowanie zdrowego stylu życia. (https://outride.rs/pl/nacjonalistyczna-organizacja-chce-zaprowadzenia-nowego-ukrainskiego-porzadku/)
Organizacja prowadzi dzialalnosc zgodnie z prawem i koordynuje je z policją. (https://www.bbc.com/ukrainian/features-42859649)
Praca trochę nie na temat, ale materiał ciekawy więc zamieszczam.